Ons verhaal over heupdysplasie
Hoe belangrijk is het dat heupdysplasie op tijd wordt ontdekt.
Het verhaal begint eigenlijk bij mijn moeder, zij is geboren in 1941, maar vroeger werd er niet gekeken of er sprake van van een heupafwijking bij baby’s.
Mijn moeder is als baby uit een ziekenhuisbedje gevallen en daarbij is haar heupgewricht helemaal ontwricht. Achteraf is gebleken dat er toen sprake was van een heupdysplasie, maar op dat moment nog niet. Zo goed en kwaad is geprobeerd de ontwrichte heup te herstellen, maar blijkbaar was de kennis van toen niet van dien aard dat ze dit goed konden herstellen. Mijn moeder bleef problemen houden met haar heup. Op 10 jarige leeftijd waren haar heupproblemen zo ernstig dat zij opnieuw geopereerd is. Zij heeft 6 maanden in een gipsbroek in het ziekenhuis gelegen, toen mocht ze nog niet naar huis, daarna heeft ze in het ziekenhuis opnieuw moeten leren lopen. In totaal heeft ze 9 maanden van haar jonge leven in het ziekenhuis moeten verblijven. Mijn moeder heeft nooit fatsoenlijk kunnen lopen, Zij heeft altijd mank gelopen, zelf weet ze niet eens hoe het is om normaal te kunnen lopen. Ze kan gelukkig wel auto rijden, maar wel met een aangepaste auto. Wandelen of een dagje met haar naar de dierentuin gaan is onmogelijk, omdat ze niet lang kan lopen. Doordat ze haar hele leven mank heeft gelopen, is haar hele lichaam scheef gegroeid en dat werd erger naar mate ze ouder werd.
Wat zou het een verschil zijn geweest als ze toen al onderzoek gedaan zouden hebben naar heupdysplasie.
Heel anders was het toen ik moeder werd en mijn dochter een scheve bilspleet bleek te hebben. Na een bezoek aan de huisarts werden we doorverwezen naar de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Daar werden foto’s gemaakt van haar heupjes. Er werd een loden plaatje op haar baarmoeder gelegd zodat de rontgenstralen daar niet terecht zouden komen, wel heel goed over nagedacht want niet in elk ziekenhuis wordt daar rekening mee gehouden en dat is toch zeker wel zo belangrijk. Op de rontgenfoto’s was te zien dat er sprake was van een heupdysplasie. In eerste instantie paniek, wat nu. Mijn dochter kreeg een spreidbroekje dat ze 9 maanden heeft gedragen. Zelf weet ze hier uiteraard niks meer van maar het ziet er best wel zielig uit. Toendertijd was er geen heupdysplasie kleding verkrijgbaar en het is toch leuker om je kindje zo te kleden dat je niet meteen ziet dat er iets aan de hand is met je baby. Gelukkig was ik erg handig met de naaimachine en ben ik zelf heupdysplasie kleding gaan maken. Broekjes die gedragen konden worden over de spreidbroek, jurkjes met hogere taille zodat ze over het spreidbroekje vallen. Omdat het zo moeilijk is om kleding te vinden die over of onder een spreidbroekje gedragen kan worden ben ik deze zelf gaan maken. Ik merkte dat hier vraag naar was. Ook maak ik nu broekjes en jumpsuits die over een gipsbroek gedragen kunnen worden en wat te denken van een extra brede slaapzak waar kindjes met een spreidbroek of gipsbroek gemakkelijk in kunnen slapen. Deze kleding vind je op onze speciale spreidbroekkleding pagina. Met het vervoeren hadden we in het autostoeltje een kussen gelegd zodat de beentje over de zijkanten van het auto stoeltje vielen.
Na 9 maanden een spreidbroekje te hebben gedragen is het met de heupjes van mijn dochter goed gekomen, helaas heeft ze nooit gekropen, maar bewoog ze zich voort op haar kontje.
Sinds 3 maanden heb ik nu een kleindochter. Met de wetenschap dat een heupdysplasie erfelijk is en dat ze ook nog in een stuitligging lag is zij is afgelopen week getest op een heupafwijking door middel van een echo. Wat een blijdschap toen er bij haar geen heupafwijking geconstateerd was. Want heupdysplasie kan dus echt wel erfelijk zijn.
Toen ik zelf werd geboren is naar een eventuele heupafwijking geen onderzoek naar gedaan. Later is er wel gekeken of ik mogelijk een heupdysplasie heb gehad, maar volgens de arts is hier geen sprake van geweest. Het lijkt wel of de heupdysplasie elke keer een generatie overslaat. Of dit ook werkelijk zo is, de toekomst zal het leren.
